I.

CZYSTOŚĆ

22.

Naśladowanie Chrystusa * Umiłowanie Kościoła * Apostolska owocność * Dar Boży * Wymagania życia wspólnotowego

Zainspirowani apostolskim powołaniem wybieramy dziewicze życie Chrystusa, który nas umiłował i wydał siebie za nas (por. Ga 2, 20).

W ten sposób pragniemy uczestniczyć w Jego miłości do Kościoła i osiągnąć szczególną dyspozycyjność oraz owocność apostolską w posługiwaniu wszystkim ludziom.

Obraną dla królestwa Bożego czystość cenimy zatem jako niezwykły dar Boży i jako życiowe wymaganie dla naszego Stowarzyszenia.

23.

Obowiązek płynący z przyrzeczenia

Przez przyrzeczenie czystości zobowiązujemy się do doskonałej wstrzemięźliwości w celibacie.

Pociąga to za sobą próby i wyrzeczenia oraz wymaga odpowiedniej dyscypliny, lecz - otwierając nas na Boga i ludzi - daje szerokie pole rozwoju naszej osobowości, czyni coraz to pełniejszą naszą konsekrację i jednoczy nas coraz ściślej z Bogiem.

24.

Środki do zachowania czystości

Członkowie, aby wytrwać w oddaniu się Bogu, czerpać będą siły ze zjednoczenia z Chrystusem w pracy apostolskiej, w modlitwie i w sprawowaniu Eucharystii, z nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny, która jest wzorem niepodzielnej służby Panu, oraz z przyjaźni wiążącej ich ze współbraćmi.

II.

UBÓSTWO

25.

Naśladowanie Chrystusa * Oderwanie się od dóbr ziemskich * Zaufanie Bogu * Skuteczność apostolska

Syn Boży, będąc bogatym, stał się z miłości ku nam ubogim, aby nas ubogacić swym ubóstwem (por. 2 Kor 8, 9). Idąc za Jego przykładem, chcemy oderwać się od dóbr tego świata, a całą nadzieję pokładamy w Bogu, po to, abyśmy się mogli stać szczególnie przydatnymi współpracownikami w rozdawaniu ludziom bogactw Odkupienia.

26.

Nauka Założyciela

Założyciel ukazuje nam przykład Chrystusa w Jego życiu pokornym i ubogim, lecz całkowicie oddanym przepowiadaniu słowem i czynem królestwa Bożego ludziom.

Pragnie on, aby ewangeliczne ubóstwo promieniowało w życiu członków i wspólnoty, uczy nas również właściwego wykorzystywania dóbr doczesnych dla apostolstwa oraz dzielenia się nimi z ubogimi.

27.

Zobowiązanie wynikające z przyrzeczenia

Przez przyrzeczenie ubóstwa zobowiązujemy się do ograniczania się i do zależności od przełożonych w używaniu, w administrowaniu i w dysponowaniu dobrami, tak własnymi, jak wspólnotowymi, zgodnie z przepisami prawa Stowarzyszenia.

Członkowie zachowują prawo własności oraz zdolność nabywania nowych dóbr. Przed złożeniem pierwszej konsekracji powinni jednak przekazać komuś zarządzanie swoimi dobrami oraz zadysponować o ich używaniu i użytkowaniu; przed złożeniem zaś konsekracji wiecznej zobowiązani są sporządzić testament, stosując się we wszystkim do przepisów prawa kanonicznego i prawa Stowarzyszenia.

28.

Ubóstwo w duchu i w rzeczywistości, osobiste i wspólnotowe

Osobiste i wspólnotowe ubóstwo, realizowane w duchu i w rzeczywistości, wymaga od nas nieustannego wysiłku, aby upodabniać się do Chrystusa. Na Jego wzór oddajemy na służbę naszego posłannictwa osobiste uzdolnienia i wszystkie inne dary natury i łaski oraz wybieramy - zgodnie z miejscowymi warunkami - prosty styl życia i takie formy apostolstwa, które świadczą o wierności naszemu powołaniu.

29.

Obowiązek pracy

W wypełnianiu naszych zadań włączamy się w powszechne prawo pracy, aby w ten sposób zdobywać środki konieczne do utrzymania i do prowadzenia dzieł Stowarzyszenia; chętnie też zespalamy nasze wysiłki z powszechnym dążeniem do postępu rodziny ludzkiej.

III.

POSŁUSZEŃSTWO

30.

Naśladowanie Chrystusa * Jednoczenie się w Stowarzyszeniu ze zbawczą wolą Bożą

Przez posłuszeństwo naśladujemy Chrystusa, który właśnie przez posłuszeństwo aż do śmierci na krzyżu wypełnił na ziemi powierzone sobie przez Ojca zadanie (por. Rz 5, 9; Flp 2, 8; J 4, 34; 17, 4), w Nim jednoczymy się ściślej w Stowarzyszeniu ze zbawczą wolą Bożą.

31.

Współpraca między przełożonymi a współbraćmi

Przełożeni i współbracia powinni starać się wspólnie rozpoznawać wolę Bożą w konkretnych warunkach życia Kościoła i świata; jak również w ukierunkowaniu Stowarzyszenia i w ten sposób chętnie dążyć do zrealizowania apostolskiego celu i wspólnego dobra.

32.

Obowiązek płynący z przyrzeczenia * Obowiązki i prawa przełożonych i współbraci

Przez przyrzeczenie posłuszeństwa zobowiązujemy się do przyjmowania poleceń przełożonych w odniesieniu do wszystkiego, co dotyczy przestrzegania prawa Stowarzyszenia.

Przełożeni sprawują władzę w duchu służenia wspólnocie i poszczególnym członkom. Dlatego w formie, jaką uznają za właściwą, powinni dawać podwładnym możność udziału w planowaniu, a przed podjęciem decyzji rozważyć z nimi, co mogłoby lepiej służyć dobru członków i wspólnoty.

Podwładni zaś świadomi obowiązku odpowiadania na inicjatywy przełożonych uznają ich autorytet, a decyzje ich przyjmują jako własne.

Przełożeni wyżsi mogą, gdy wymaga tego dobro wspólne Stowarzyszenia, zobowiązywać podwładnych ściśle do posłuszeństwa.

Podwładni, nie naruszając w niczym szacunku należnego bezpośrednim przełożonym, mają prawo, gdy uważają to za konieczne, odwołać się do właściwych wyższych przełożonych.

33.

Wzajemny szacunek

Przełożeni i podwładni uważają się za równych w swej ludzkiej godności; ich wzajemny szacunek ustrzeże wspólnotę od jakiejkolwiek formy niesubordynacji lub służalczości.

IV.

WYTRWANIE

34.

Naśladowanie Chrystusa * Wytrwanie aż do śmierci

Jezus, umiłowawszy swoich, umiłował ich aż do końca (por. J 13, 1). Naśladując Chrystusa, członkowie są zdecydowani zachować wierność swemu powołaniu i wytrwać w Stowarzyszeniu aż do śmierci.

35.

Wierność Bogu w Stowarzyszeniu

Nasza konsekracja wymaga od nas wierności wobec Boga i Stowarzyszenia. Jednoczy nas ona silną więzią braterską w przekonaniu, że należymy ściśle do wspólnoty, tak jak wspólnota należy do nas. Dlatego dzielimy z naszymi współbraćmi radości i smutki i wspieramy się w pokonywaniu trudności, aby nasze oddanie było owocne i trwałe.

36.

Znaczenie przyrzeczenia

Przez przyrzeczenie pragniemy wyraźniej podkreślić cechę wierności i stałości naszego życia konsekrowanego.

V.

WSPÓLNOTA DOBR

37.

Wspólnota dóbr w służbie życia wspólnego i apostolstwa

Nasze Stowarzyszenie stara się mieć takiego samego ducha, jaki ożywiał pierwszą wspólnotę uczniów Chrystusowych (por. Dz 4,32). Przez wspólnotę dóbr duchowych i materialnych członkowie usiłują osiągnąć głęboką jedność we wspólnocie i skuteczniejszą działalność apostolską.

38.

Zobowiązania płynące z przyrzeczenia

Przez przyrzeczenie zobowiązujemy się do przekazywania Stowarzyszeniu tego, co otrzymujemy, czy to za naszą pracę, czy też ze względu na Stowarzyszenie. Ze strony Stowarzyszenia otrzymujemy wszystko, co jest potrzebne do życia i apostolstwa.

Co się tyczy wydatków osobistych, podarunków, emerytur, rent, ubezpieczeń, członkowie stosować się będą do przepisów Prawa Uzupełniającego i właściwych Statutów Prowincjalnych.

Przełożeni z braterską troskliwością będą, zgodnie ze stylem życia Stowarzyszenia, zaspokajać potrzeby wspólnoty i poszczególnych współbraci, bacząc ze szczególną uwagą na to, by chorzy i starsi współbracia mieli zapewnioną należytą opiekę.

39.

Jedność ducha i współodpowiedzialność

Wspólnota dóbr doczesnych jest dla nas znakiem jedności duchowej i powinna pogłębiać we wszystkich współodpowiedzialność oraz solidarność ze współbraćmi w dzieleniu trudów, trosk i doświadczeń.

VI.

DUCH SŁUŻBY

40.

Duch służby za przykładem Chrystusa

Przykład Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć (por. Mk 10, 45), określa postawę Stowarzyszenia i poszczególnych członków we wzajemnych stosunkach i w posługiwaniu ludziom.

Dlatego unikamy wszelkich przejawów podkreślania czy też żądzy władzy, a staramy się pielęgnować stale ducha służby z miłości Chrystusowej (por. 1 Kor. rozdz. 13) w pełnieniu powierzonych nam obowiązków w Stowarzyszeniu czy też poza nim.

41.

Obowiązek wynikający z przyrzeczenia

Przez przyrzeczenie zobowiązujemy się do nieubiegania się o urzędy i godności; w przypadku gdyby nam je zaproponowano poza Stowarzyszeniem, podporządkujemy się decyzji przełożonych.